Eurovision 2025 Portugal:
Napa - "Deslocado"
Deslocado
Conto os dias para mim
Com a mala arrumada
Já quase não cabia
A saudade acumulada
Do azul vejo o jardim
Mesmo por trás da asa
Mãe olha à janela
Que eu tou a chegar a casa
Que eu tou a chegar a casa
Que eu tou a chegar a casa
Que eu tou a chegar a casa
Por mais que possa parecer
Eu nunca vou pertencer
Àquela cidade
O mar de gente
O sol diferente
O monte de betão
Não me provoca nada
Não me convoca casa
Porque eu
Vim de longe, eu vim do meio
Do mar, no coração
Do oceano eu tenho a vida inteira
O meu caminho eu faço a pensar
Em regressar
À minha casa, ilha, paz, Madeira
Se eu te explicar palavra a palavra
Nunca vais entender a dor que me cala
A solidão que assombra a hora da partida
Carrego o sossego de poder voltar
Mãe olha à janela que eu tou a chegar
Por mais que possa parecer
Eu nunca vou pertencer
Àquela cidade
O mar de gente
O sol diferente
O monte de betão
Não me provoca nada
Não me convoca
O mar de gente
O sol diferente
O monte de betão
Não me provoca nada
Não me convoca caѕа
Displaced
I'm counting down the days to myself
With my suitcase packed
Almost didn't fit
The accumulated 'saudade'
I can see the garden from the blue
Just behind the wing
Mom, look out the window
I'm coming home
I'm coming home
I'm coming home
I'm coming home
No matter how it may seem
I'll never belong
To that city
The sea of people
The different sun
The pile of concrete
Doesn't provoke me
It doesn't feel like home
Because I
I came from far away
I came from the middle of the sea
In the heart of the ocean I have my whole life
I make my way thinking
Of returning
To my home, island, peace, Madeira
If I explain it to you word by word
You'll never understand the pain that silences me
The loneliness that haunts the moment of departure
I carry the peace of being able to return
Mom, look out the window, I'm coming
No matter how it may seem
I'll never belong
To that city
The sea of people
The different sun
The pile of concrete
Doesn't provoke me
It doesn't feel like
The seа of people
The different sun
The pile of concrete
Doesn't provoke me
It doeѕn't feel like home
I shpërngulur
I numëroj ditët për vete
Me valixhen e mbushur plot
Pothuajse nuk ka mbetur hapësirë
Për plaçkat që mbaj
Nga bluja shoh kopshtin
Ja aty pas krahut
Nënë, shiko nga dritarja
Unë jam pothuajse në shtëpi
Unë jam pothuajse në shtëpi
Unë jam pothuajse në shtëpi
Unë jam pothuajse në shtëpi
Pavarësisht se si mund të duket
Unë kurrë nuk do i përkas
Atij qyteti
Deti i njerëzve
Dielli i ndryshëm
Grumbulli i betonit
Nuk më provokojnë asgjë
Nuk ndihet si shtëpi
Sepse unë
Erdha nga larg, erdha nga mesi
I detit, në zemër
Nga oqeani, kam gjithë jetën time
Unë eci rrugën time duke menduar
Kthimim
Në shtëpinë time, ishullin tim, paqen time, Madeira
Nëse do t'jua shpjegoj fjalë për fjalë
Nuk do ta kuptosh kurrë dhimbjen që më hesht
Vetmia që përndjek momentin e largimit
Unë mbaj paqen e s së diturit se mund të kthehem
Nënë, shiko nga dritarja, unë jam gati atje
Pavarësisht se si mund të duket
Unë kurrë nuk do i përkas
Atij qyteti
Deti i njerëzve
Dielli i ndryshëm
Grumbulli i betonit
Nuk më provokojnë asgjë
Nuk ndihet si shtëpi
Deti i njerëzve
Dielli i ndryshëm
Grumbulli i betonit
Nuk më provokojnë аsgjë
Nuk ndihet si ѕhtëpi
نازح
أعُد الأيام إليّ
مع حقيبتي المجهزة
كان بالكاد يتسع
الشوق المتراكم
يمكنني رؤية الحديقة عبر أزرق السماء
حتى من خلف الجناح
أمي، انظري من النافذة
أنا عائد للبيت
أنا عائد للبيت
أنا عائد للبيت
أنا عائد للبيت
مهما بدا الأمر
لن أنتمي أبدًا
إلى تلك المدينة
بحر الناس
الشمس المختلفة
كومة الخرسانة
لا يثير في نفسي شيئًا
لا يذكرني بالبيت
لأنني
جئت من بعيد، من الوسط
من البحر في قلبي
من المحيط حياتي كلها
أمشي وأنا أفكر
بالعودة
إلى بيتي، جزيرتي، السلام، ماديرا
إذا شرحته لك كلمة بكلمة
لن تفهم أبداً الألم الذي يسكتني
الوحدة التي تطاردني ساعة الرحيل
أحمل طُمَأنينة قدرتي على العودة
أمي، انظري من النافذة، أنا عائد
مهما بدا الأمر
لن أنتمي أبدًا
إلى تلك المدينة
بحر الناس
الشمس المختلفة
كومة الخرسانة
لا يثير في نفسي شيئًا
لا يذكرني بالبيت
بحر الناس
الشمس المختلفة
كومة الخرسانة
لا يثير في نفسي شيئًا
لا يذكرني بالبيت
Օտարացած
Ես օրերն եմ հաշվում ինձ համար
Ճամպրուկս հավաքած
Որ կուտակված խորը կարոտս
Գրեթե չէր տեղավորվում
Ես տեսնում եմ այգին հեռվից
Մամ, նայիր պատուհանից
Ես տուն եմ վերադառնում։
Ես տուն եմ վերադառնում
Ես տուն եմ վերադառնում
Ես տուն եմ վերադառնում
Ինչպես էլ որ թվա
Ես երբեք չեմ պատկանելու
Այդ քաղաքին։
Մարդկանց ծովը
Տարբեր արևը
Բլուրները
Ոչինչ չի հուզում ինձ
Ինձ տուն չեն հիշեցնում։
Քանի որ ես
Եկել եմ հեռվից
Եկել եմ ծովի միջից
Օվկիանոսի սրտում՝ այնտեղ է իմ ամբողջ կյանքը։
Իմ ուղին ես անցնում եմ միշտ մտածելով
Վերադառնալու մասին՝
Իմ տուն, կղզի, խաղաղություն, Մադեյրա։
Եթե քեզ բառ առ բառ էլ բացատրեմ
Դու երբեք չես հասկանա այն ցավը, որ ինձ լռեցրել է
Այն մենակությունը, որ ստվերի պես հետապնդում է Մեկնելու պահին։
Ես իմ մեջ պահում եմ այդ հանգստությունը՝ Վերադառնալու հնարավորության։
Մամ, նայիր պատուհանից, ես արդեն մոտ եմ։
Ինչպես էլ որ թվա
Ես երբեք չեմ պատկանելու
Այդ քաղաքին։
Մարդկանց ծովը
Տարբեր արևը
Բլուրները
Ոչինչ չի հուզում ինձ
Ինձ տուն չեն հիշեցնում։
Մարդկանց ծովը
Տարբեր արևը
Բլուրները
Ոչինչ չի հուզում ինձ
Ինձ տուն չեն հիշեցնում։
Esplazáu
Cuento los díes pa min
Cola maleta fecha
Yá cuasi nun cabía
La señardá acumulao
Del azul veo'l xardín
Incluso tres del ala
Mama, asoma pela ventana
Que toi llegando a casa
Que toi llegando a casa
Que toi llegando a casa
Que toi llegando a casa
Por más que pudiere paecer
Yo nunca voi ser
D'aquella ciudá
La mar de xente
El sol diferente
El monte de cementu
Nun me provoca nada
Nun m'alcuerda a casa
Porque yo
Vin de lloñe, vin del mediu
De la mar nel corazón
Del océanu, tengo la vida entero
El mio camín fáigolu a pensar
En tornar
A mio casa, islla, paz, Madeira
Si t'esplicare pallabra a pallabra
Nunca vas saber el dolor que me calla
La solitú qu'acesma la hora de salida
Llevo l'asosiegu de poder tornar
Mama, asoma pela ventana que toi pa llegar
Por más que pudiere paecer
Yo nunca voi ser
D'aquella ciudá
La mar de xente
El sol diferente
El monte cementu
Nun me provoca nada
Nun m'alcuerda a casa
La mar de xente
El sol diferente
El monte de cementu
Nun me provoca nada
Nun m'alcuerda a caѕа
Raseljeni
Brojim sebi dane
Sa spakovanim koferom
Skoro mjesta više nema
Za čežnju koju nosim
Iz plavog vidim baštu
Tačno iza krila
Majko, pogledaj kroz prozor
Skoro sam kući
Skoro sam kući
Skoro sam kući
Skoro sam kući
Ne bitno kako možda izgleda
Ja nikad neću pripadati
Tom gradu
More ljudi
Drugo sunce
Gomila cementa
Ništa ne budi u meni
Ne osjeća se kao dom
Jer ja
Dolazim iz daleka, dolazim iz sredine
Mora, u srcu
Okeana, imam svoj cijeli život
Ja hodam svojim smjerom razmišljajući
Da se vratim
Mome domu, mom ostrvu, mom miru, Madeira
I kad bih ti objasnio riječ po riječ
Nikad nećeš razumijeti bol koja me tiša
Usamljenost koja proganja momenat odlaska
Nosim znanje da se mogu vratiti
Majko, pogledaj kroz prozor, još malo pa sam tu
Ne bitno kako možda izgleda
Ja nikad neću pripadati
Tom gradu
More ljudi
Drugo sunce
Gomila cementa
Ništa ne budi u meni
Ne osjeća se kao
More ljudi
Drugo sunce
Gomila cementa
Ništa ne budi u meni
Ne osjeća ѕe kаo dom
Разселен
Броя си дните
С куфара ми опакован
Почти не влезе
Насъбраният копнеж
Мога да видя градината от синьото небе
Точно зад крилото
Мамо, виж през прозореца
Идвам си вкъщи
Идвам си вкъщи
Идвам си вкъщи
Идвам си вкъщи
Няма значение как ще прозвучи
Няма да принадлежа
Към този град
Морето от хора
Различното слънце
Купчината бетон
Не ме провокира
Не се чувства като у дома
Защото аз
Идвам от много далеч
Морето в сърцето
Океанът е моят живот
Проравих си пътя с мислене
Да се върна
В моя дом, остров, спокойствие, Мадейра
Ако ти го обясня дума по дума
Никога няма да разбереш болката, която ме заглушава
Самотата която преследва мигът на заминаване
Нося спокойствието, че съм способен да се върна
Мамо, виж през прозореца, идвам си
Няма значение как ще прозвучи
Няма да принадлежа
Към този град
Морето от хора
Различното слънце
Купчината бетон
Не ме провокира
Не се чувства
Морето от хора
Различното слънце
Купчината бетон
Не ме провокира
Не се чувства като у дома
Desplaçat
Compto els dies per mi
Amb la maleta feta
Ja gairebé no hi cabia
L'enyorança acumulada
Des del cel veig el jardí
Fins i tot des de darrere l'ala
Mare, mira per la finestra
Que estic a punt d'arribar a casa
Que estic a punt d'arribar a casa
Que estic a punt d'arribar a casa
Que estic a punt d'arribar a casa
Per més que ho pugui semblar
Mai pertanyeré
A aquella ciutat
El mar de gent
El sol diferent
El munt de ciment
No em provoca res
No em recorda a casa
Però que jo
Vinc de lluny, jo vinc del mig
Del mar en el cor
De l'oceà, tinc la vida sencera
El meu camí em fa pensar
En tornar
A casa meva, illa, pau, Madeira
Si t'ho explico paraula per paraula
Mai entendràs el dolor que em fa callar
La solitud que aguaita a l'hora de partir
Carrego l'assossec de poder tornar
Mare, mira per la finestra, que estic a punt d'arribar
Per més que ho pugui semblar
Mai pertanyeré
A aquella ciutat
El mar de gent
El sol diferent
El munt de ciment
No em provoca res
No em recorda a
El mar de gent
El sol diferent
El munt de ciment
No em provoca res
No em recorda a caѕа
離鄉背井
我正在倒數著日子
已經將行李收拾好
幾乎快要沒有空間
來放我滿滿的情懷
藍天下我看見花園
就在雙翼的正後方
媽媽 往窗外看去
我快到家了
我快到家了
我快到家了
我快到家了
無論表面看似如何
我永遠都不會屬於
那座城市
茫茫的人海
不同的太陽
混凝土山丘
完全無法讓我感動
那裡一點都不像家
因為 我
來自遠方 我來自大海
的正中央 在那片海洋
的中心 我有我的一生
一路上 我思考著
回去
回到我家 小島 平靜 馬德拉
若我一字一字向你解釋
你永遠無法了解 噤聲我的苦痛
那縈繞離別之時的孤獨
我帶著能夠歸去的平靜
媽媽 往窗外看去 我來了
無論表面看似如何
我永遠都不會屬於
那座城市
茫茫的人海
不同的太陽
混凝土山丘
完全無法讓我感動
那裡一點都不像
茫茫的人海
不同的太陽
混凝土山丘
完全無法讓我感動
那裡一點都不像家
Ontheemd
Ik tel de dagen af voor mezelf
Met mijn koffer ingepakt
'T Paste bijna niet
De opgehoopte 'saudade'
Ik zie de tuin vanuit een blauwe leegte
Vlak achter de vleugel
Mam, kijk uit het raam
Ik kom naar huis
Ik kom naar huis
Ik kom naar huis
Ik kom naar huis
Hoe het ook mag lijken
Ik zal nooit bij
Die stad horen
De zee van mensen
De andere zon
De stapel beton
Het prikkelt me niet
Het voelt niet zoals thuis
Want ik
Ik kwam van ver
Ik kwam uit het midden van de zee
In het hart van de oceaan heb ik mijn hele leven
Ik baan me een weg, denkend
Aan terugkeer
Naar mijn thuis, eiland, vrede, Madeira
Als ik het je woord voor woord uitleg
Zul je nooit de pijn begrijpen die me het zwijgen oplegt
De eenzaamheid die het moment van vertrek achtervolgt
Ik draag het vredige gevoel bij me dat ik kan terugkeren
Mam, kijk uit het raam, ik kom eraan
Hoe het ook mag lijken
Ik zal nooit bij
Die stad horen
De zee van mensen
De andere zon
De stapel beton
Het prikkelt me niet
Het voelt niet zo
De zee van mensen
De andere zon
De stapel beton
Het prikkelt me niet
Het voelt niet zoаls thuiѕ
Délocalisé
Je compte les jours pour moi-même
Avec ma valise remplie
Il ne reste presque plus d'espace
Pour le désir que je porte
Du bleu je vois le jardin
Juste derrière l'aile
Maman, regarde par la fenêtre
Je suis presque à la maison
Je suis presque à la maison
Je suis presque à la maison
Je suis presque à la maison
Quoi qu'il en soit
Je n'aurai jamais ma place ici
Dans cette ville
La mer des gens
Le soleil différent
La pile de béton
Ça ne provoque rien en moi
Ça ne sent pas comme à la maison
Parce que je
Suis venu d'ailleurs, je suis venu du centre
De la mer, dans le cœur
De l'océan, j'ai toute ma vie
Je marche mon chemin en pensant
À retourner
À la maison, mon île, ma paix, Madeira
Si je t'explique mot par mot
Tu ne comprendras jamais la douleur qui me fait taire
La solitude qui hante le moment du départ
Je porte la paix en sachant que je peux retourner
Maman, regarde par la fenêtre, je suis presque à la maison
Quoi qu'il en soit
Je n'aurai jamais ma place ici
Dans cette ville
La mer des gens
Le soleil différent
La pile de béton
Ça ne provoque rien en moi
Ça ne sent pas comme
La mer des gens
Le soleil différent
La pile de béton
Ça ne provoque rien en moi
Ça ne sent pas comme à la mаiѕon
Vertrieben
Ich zähle die Tage für mich selbst
Mit dem gepackten Koffer
Ist kaum noch Platz übrig
Für die Sehnsucht, die ich trage
Vom Blau sehe ich den Garten
Gleich hinter dem Flügel
Mutter, schau' aus dem Fenster
Ich bin fast Zuhause
Ich bin fast Zuhause
Ich bin fast Zuhause
Ich bin fast Zuhause
Egal, wie es den Anschein hat
Ich werde niemals dazugehören
Zu dieser Stadt
Das Meer an Menschen
Die fremde Sonne
Die Menge an Beton
Es löst nichts in mir aus
Es fühlt sich nicht wie Zuhause an
Denn ich
Kam von weit her, ich kam aus dem Zentrum
Des Meeres, im Herzen
Des Ozeans, ich habe mein ganzes Leben
Ich gehe meinen Weg, denke
Ans Zurückkehren
Nach Hause, meiner Insel, meinem Frieden, Madeira
Wenn ich es dir Wort für Wort erkläre
Würdest du niemals den Schmerz verstehen, der mich verstummen lässt
Die Einsamkeit, die den Moment der Abreise heimsucht
Ich trage den Frieden in mir, wissend, dass ich zurückkehren kann
Mutter, schau' aus dem Fenster, ich bin fast Zuhause
Egal, wie es den Anschein hat
Ich werde niemals dazugehören
Zu dieser Stadt
Das Meer an Menschen
Die fremde Sonne
Die Menge an Beton
Es löst nichts in mir aus
Es fühlt sich nicht an wie
Das Meer an Menschen
Die fremde Sonne
Die Menge an Beton
Es löst nichts in mir aus
Es fühlt sich nicht wie Zuhauѕe аn
Εκτοπισμένος
Μετράω στον εαυτό μου τις μέρες
Με τη βαλίτσα γεμάτη
Δεν έμεινε σχεδόν καθόλου χώρος
Για τη λαχτάρα που κουβαλάω
Από το μπλε βλέπω τον κήπο
Ακριβώς πίσω από το φτερό
Μητέρα, κοίτα έξω από το παράθυρο
Είμαι σχεδόν σπίτι
Είμαι σχεδόν σπίτι
Είμαι σχεδόν σπίτι
Είμαι σχεδόν σπίτι
Όπως και να φαίνεται
Δεν θα ανήκω ποτέ
Σε εκείνη την πόλη
Η λαοθάλασσα
Ο διαφορετικός ήλιος
Ο σωρός από τσιμέντο
Δεν μου προκαλεί τίποτα
Δεν αισθάνεται σαν στο σπίτι
Επειδή εγώ
Ήρθα από μακριά, ήρθα από τη μέση
Της θάλασσας, στην καρδιά
Του ωκεανού, έχω όλη μου τη ζωή
Περπατώ το δρόμο μου σκεπτόμενος
Την επιστροφή
Στο σπίτι μου, στο νησί μου, στη γαλήνη μου, τη Μαδέρα
Αν σου το εξηγήσω λέξη προς λέξη
Δεν θα καταλάβεις ποτέ τον πόνο που με σωπαίνει
Τη μοναξιά που στοιχειώνει τη στιγμή της αναχώρησης
Κουβαλάω τη γαλήνη του να ξέρω ότι μπορώ να επιστρέψω
Μητέρα, κοίτα έξω από το παράθυρο, είμαι σχεδόν εκεί
Όπως και να φαίνεται
Δεν θα ανήκω ποτέ
Σε εκείνη την πόλη
Η λαοθάλασσα
Ο διαφορετικός ήλιος
Ο σωρός από τσιμέντο
Δεν μου προκαλεί τίποτα
Δεν αισθάνεται σαν
Η λαοθάλασσα
Ο διαφορετικός ήλιος
Ο σωρός από σκυρόδεμα
Δεν μου προκαλεί τίποτα
Δεν αισθάνεται σαν στο σπίτι
विस्थापित
दिनों की उल्टी गिनती कर दी है मैने शुरू
सामान बंधा पड़ा है
मुश्किल से फिट हुआ
वो जमी हुई 'सौदादे' की तड़प
नीले आसमान से मुझे अपना बगीचा दिखे
ठीक उस पंख के पीछे
मां, देखो खिड़की के बाहर
मै घर आ रहा हु
मै घर आ रहा हु
मै घर आ रहा हु
मै घर आ रहा हु
भले है कैसा भी लगे
मै कभी उस शहर से
उस शहर का हिस्सा नहीं बन पाऊँगा
वो लोगों का समुद्र
एक अलग ही सूर्य
वो कंक्रीट के ढेर
ना कुछ एहसास दिलाता है
घर जैसा नहीं लगता
क्योंकि मै
मैं बहुत ही दूर से आया हूं
मैं समुंदर के बीचोंबीच से आया हु
सागर के हृदय में ही मेरा पूरा जीवन है
अपना रास्ता बनाते वक्त मै सोचु
वापिस लौटूंगा मै
मेरे घर को, द्वीप को, शांति को, मदेरिया को
अगर मैं शब्द दर शब्द भी समझाऊं
तुम कभी न समझोगे वो दर्द जो मुझे चुप रखे
वो अकेलापन जो बिछड़ने के पल को सताए
मै अपने साथ वापस आने का चैन लेकर चलता हु
मां, देखो तुम खिड़की से, मैं लौट रहा हु
भले है कैसा भी लगे
मै कभी उस शहर से
उस शहर का हिस्सा नहीं बन पाऊँगा
वो लोगों का समुद्र
एक अलग ही सूर्य
वो कंक्रीट के ढेर
ना कुछ एहसास दिलाता है
घर जैसा नहीं लगता
वो लोगों का समुद्र
एक अलग ही सूर्य
वो कंक्रीट के ढेर
ना कुछ एहसास दिलाता है
घर जैसा नहीं लगता
Kiszorítva
Számolom a napokat magamnak
A bepakolt bőröndömmel
Már alig volt hely
A vágyakozásnak, amit hordoztam
A kékből láttam a kertet
Közvetlenül a szárny mögött
Anya, nézz ki az ablakon
Majdnem otthon vagyok
Majdnem otthon vagyok
Majdnem otthon vagyok
Majdnem otthon vagyok
Akárhogy is tűnhet
Sosem fogok tartozni
Ahhoz a városhoz
Az emberek tengere
A különböző Nap
A betonhalom
Nem vált ki belőlem semmit
Nem érzem otthonnak
Mert én
Messziről jöttem, a tenger
Közepéből, az óceán
Szívében, megvan az egész életem
Járom az utam gondolkodva
A visszatérésről
Az otthonomba, a szigetem, a békém, Madeira
Ha elmagyarázom neked szóról szóra
Sosem érted meg a fájdalmat, ami elhallgattat
A magány, ami kísért az indulás pillanatában
Hordozom a megnyugvás tényét, hogy visszatérhetek
Anya, nézz ki az ablakon, majdnem ott vagyok
Akárhogy is tűnhet
Sosem fogok tartozni
Ahhoz a városhoz
Az emberek tengere
A különböző Nap
A betonhalom
Nem vált ki belőlem semmit
Nem érzem
Az emberek tengere
A különböző Nap
A betonhalom
Nem vált ki belőlem ѕemmit
Nem érzem otthonnаk
Disperso
Conto i giorni tra di me
Con la mia valigia piena
Quasi non c'era più spazio
Per le speranze che vi avevo portato
Dal blu, vedo il giardino
Proprio dietro l'ala
Mamma, affacciati dalla finestra
Sto tornando a casa
Sto tornando a casa
Sto tornando a casa
Sto tornando a casa
Non importa cosa possa sembrare
Non apparterrò mai
A quella città
Il mare di gente
Un sole differente
La pila di cemento
Non mi attrae
Non mi fa sentire a casa
Perché
Vengo da lontano, Sono venuto da in mezzo
Al mare, nel cuore
Dell'oceano, ho tutta la mia vita
Cammino lungo il mio percorso pensando
Di tornare
Alla mia casa, alla mia isola, alla mia pace, Madeira
Se te lo spiegassi parola per parola
Non capiresti mai il dolore che mi zittisce
La solitudine che mi dà la caccia al momento della partenza
Porto la rassicurazione di sapere che posso tornare
Mamma, affacciati dalla finestra, ci sono quasi
Non importa cosa possa sembrare
Non apparterrò mai
A quella città
Il mare di gente
Un sole differente
La pila di cemento
Non mi attrae
Non mi fa sentire come
Il mare di gente
Un sole differente
La pila di cemento
Non mi attrae
Non mi fa sentire a caѕа
Pārvietots
Es skaita dienas pie sevis
Ar sapakotu koferi
Gandrīz nav vietas
Par ilgām, ko nēsāju
No zilgmes es redzu dārzu
Tieši aiz spārna
Māte, paskaties ārā pa logu
Esmu gandrīz mājās
Esmu gandrīz mājās
Esmu gandrīz mājās
Esmu gandrīz mājās
Neatkarīgi no tā, kā tas varētu šķist
Es nekad nepiederēšu
Šai pilsētai
Cilvēku jūrai
Atšķirīgai saulei
Betona kaudzei
Tas manī neko neizraisa
Te nejūtos kā mājās
Jo es
Nācu no tālienes, es nācu no vidus
Jūras, sirdī
Okeānam, man pieder visa mana dzīve
Es eju savu ceļu domājot
Par atgriešanos
Uz manām mājām, uz salu, uz manu mieru, Madeiru
Ja es tev paskaidrošu vārdu pa vārdam
Tu nekad nesapratīsi sāpes, kas mani apklusina
Vientulība, kas vajā aizbraukšanas brīdi
Es nesu mieru, apzinoties, ka varu atgriezties
Māt, paskaties ārā pa logu, es esmu gandrīz klāt
Neatkarīgi no tā, kā tas varētu šķist
Es nekad nepiederēšu
Šai pilsētai
Cilvēku jūrai
Atšķirīgai saulei
Betona kaudzei
Tas manī neko neizraisa
Tā nav sajūta
Cilvēku jūrai
Atšķirīgai saulei
Betona kaudzei
Tas manī neko neizraisа
Te nejūtos kā mājāѕ
Perkeltas
Skaičiuoju dienas sau
Su supakuotu lagaminu
Beveik nesutilpo
Sukauptos "saudade"
Aš matau sodą iš mėlynos
Tiesiog už sparno
Mama, pažiūrėk pro langą
Grįžtu namo
Grįžtu namo
Grįžtu namo
Grįžtu namo
Kad ir kaip beatrodytų
Aš niekada nepriklausysiu
Šitam miestui
Žmonių jūra
Skirtinga saulė
Betono krūva
Manęs nejaudina
Nesijaučia kaip namuose
Nes aš
Atvykau iš toli
Atvykau iš jūros vidurio
Vandenyno širdyje turiu visą savo gyvenimą
Einu galvodamas
Apie grįžimą
Į mano namus, salą, ramybę, Madeirą
Jei tau papasakočiau žodis po žodžio
Tu niekada nesuprasi skausmo, kuris mane nutildo
Vienatvė, kuri persekioja nuo išvykimo momento
Nešu ramybę, kad galiu sugrįžti
Mama, pažiūrėk pro langą, aš ateinu
Kad ir kaip beatrodytų
Aš niekada nepriklausysiu
Šitam miestui
Žmonių jūra
Skirtinga saulė
Betono krūva
Manęs nejaudina
Nesijaučia kaip
Žmonių jūra
Skirtinga saulė
Betono krūva
Manęs nejaudina
Nesijaučia kaip nаmuoѕe
Spostat
Ngħodd il-ġranet għalija nnifsi
Bil-bagalja ppakkjata
Ma fadalx post
Għall-affarijiet li nġorr
Mis-sema, nara l-ġnien
Eżatt wara l-ġwenaħ
Omm, ħares mit-tieqa
Kważi wasalt id-dar
Kważi wasalt id-dar
Kważi wasalt id-dar
Kważi wasalt id-dar
Ma nħabbilx rasi kif tista' tidher
Qatt ma nħossni parti
Minn dik il-belt
Il-baħar ta' nies
Ix-xemx differenti
Il-ġungla tal-konkos
Xejn ma jqanqal ġewwa fijja
Ma nħossnix f'posti
Minħabba
Li jien ġejt mill-bogħod, ġejt min-nofs
Tal-baħar, fil-qalb
Tal-oċean, għandi ħajti kollha
Imxejt il-mogħdija naħseb
Li nmur lura
Lejn dari, ġżiriti, is-serħan tiegħi, Madejra
Jekk nispjegalek kelma b'kelma
Qatt ma tifhem l-uġigħ li ssikitni
Is-solitudni li tikaċċja l-mument li nkun se nitlaq
Inżomm is-serħan li naf li nista' nerġa' lura
Omm, ħares mit-tieqa, kważi wasalt
Ma nħabbilx rasi kif tista' tidher
Qatt ma nħossni parti
Minn dik il-belt
Il-baħar ta' nies
Ix-xemx differenti
Il-ġungla tal-konkos
Xejn ma jqanqal ġewwa fijja
Ma nħossnix f'posti
Il-baħar ta' nies
Ix-xemx differenti
Il-ġungla tal-konkos
Xejn ma jqanqal ġewwa fijja
Mа nħossnix f'poѕti
Przesiedlony
Liczę dni dla siebie
Z moją spakowaną walizką
Prawie nie było już miejsca
Na tęsknotę, którą nosiłem
Z błękitu widzę ogród
Tuż za skrzydłem
Mamo, wyjrzyj przez okno
Jestem prawie w domu
Jestem prawie w domu
Jestem prawie w domu
Jestem prawie w domu
Nieważne jak to się może wydawać
Nigdy nie będę należeć
Do tego miasta
Morza ludzi
Innego słońca
Stosu betonu
Niczego we mnie nie prowokuje
Nie czuję się jak w domu
Ponieważ
Przybyłem z daleka, przybyłem ze środka
Morza, w samym sercu
Oceanu, mam całe swoje życie
Idę swoją ścieżką myśląc
O powrocie
Do mojego domu, mojej wyspy, mojego spokoju, Madery
Jeśli wyjaśnię ci to słowo po słowie
Nigdy nie zrozumiesz bólu, który mnie ucisza
Samotności, która nawiedza moment odejścia
Niosę spokój wiedząc, że mogę wrócić
Mamo, wyjrzyj przez okno, jestem prawie na miejscu
Nieważne jak może się wydawać
Nigdy nie będę należeć
Do tego miasta
Morza ludzi
Innego słońca
Stosu betonu
Niczego we mnie nie prowokuje
Nie czuję się jak
Morza ludzi
Innego słońca
Stosu betonu
Nie prowokuje we mnie niczego
Nie czuję ѕię jаk w domu
Strămutat
Îmi număr zilele în gând
Cu valiza pregătită
Aproape că nu mai era loc
Pentru dorul pe care l-am purtat
Din albastru zăresc grădina
Chiar în spatele aripii
Mamă, privește pe fereastră
Sunt aproape acasă
Sunt aproape acasă
Sunt aproape acasă
Sunt aproape acasă
Oricum ar părea
Nu voi aparține niciodată
Acelui oraș
Mării de oameni
Soarelui diferit
Grămezilor de beton
Nu-mi provoacă nimic
Nu simt că e acasă
Pentru că eu
Vin de departe, vin din mijlocul
Mării, din inima
Oceanului, acolo îmi am toată viața
Îmi urmez drumul gândindu-mă
La întoarcere
La casa mea, insula mea, pacea mea, Madeira
Dacă ți-aș explica cuvânt cu cuvânt
N-ai înțelege niciodată durerea ce mă amuțește
Singurătatea ce mă bântuie în clipa plecării
Păstrez liniștea știind că mă pot întoarce
Mamă, privește pe fereastră, sunt aproape acolo
Oricum ar părea
Nu voi aparține niciodată
Acelui oraș
Mării de oameni
Soarelui diferit
Grămezilor de beton
Nu-mi provoacă nimic
Nu simt că e
Mării de oameni
Soarelui diferit
Grămezilor de beton
Nu-mi provoacă nimic
Nu simt că e acаѕă
Перемещенный
Я отсчитываю дни
С упакованным чемоданом
Я туда с трудом вместил
Накопившуюся тоску
Я вижу сад из синевы
Сразу за крылом
Мам, посмотри в окно
Я возвращаюсь домой
Я возвращаюсь домой
Я возвращаюсь домой
Я возвращаюсь домой
Как бы ни звучало
Я никогда не буду принадлежать
К тому городу
Море людей
Иное солнце
Груды бетона
Не вызывает во мне ничего
Не зовет меня домой
Потому что я
Пришел издалека, серединки
Моря в сердце
Весь океан — это моя жизнь
Свой путь я прокладываю, думая
О возвращении
К своему дому, острову, покою, Мадейре
Если я объясню тебе это слово за словом
Ты никогда не поймешь боль, что меня заставляет молчать
Одиночество, что преследует час отъезда
Я несу покой, чтобы быть готовым вернуться
Мам, посмотри в окно, к которому я подхожу
Как бы ни звучало
Я никогда не буду принадлежать
К тому городу
Море людей
Иное солнце
Груды бетона
Не вызывает во мне ничего
Не похоже на
Море людей
Иное солнце
Груды бетона
Не вызывает во мне ничего
Не зовет меня домой
Desplazado
Cuento los días para mí
Con la maleta hecha
Ya casi no había espacio
Para el anhelo acumulado
Desde el cielo veo el jardín
Incluso detrás del ala
Madre, mira por la ventana
Ya voy a llegar a casa
Ya voy a llegar a casa
Ya voy a llegar a casa
Ya voy a llegar a casa
Por mucho que parezca
Nunca voy a pertenecer
A aquella ciudad
El mar de gente
El sol diferente
El monte de cemento
No me provoca nada
No me recuerda a casa
Porque yo
Vengo de lejos, vengo del medio
Del mar, en el corazón
Del océano, tengo mi vida entera
En mi camino paro a pensar
En regresar
A mi casa, isla, paz, Madeira
Si te lo explico palabra a palabra
Nunca entenderás el dolor que me calla
Esa soledad que acecha a la hora de partir
Llevo el sosiego de poder regresar
Mama, mira por la ventana, ya voy a llegar
Por mucho que parezca
Nunca voy a pertenecer
A aquella ciudad
El mar de gente
El sol diferente
El monte de cemento
No me provoca nada
No me recuerda a
El mar de gente
El sol diferente
El monte de cemento
No me provoca nada
No me recuerda a caѕа
ถูกแทนที่
นับวันรอวันกลับ
กับกระเป๋าที่จัดเสร็จ
แทบจะไม่มีที่วาง
ความคิดถึงที่สะสมมา
จากท้องฟ้าผมเห็นสวน
แม้จะผ่านปีกเครื่องบิน
แม่ครับ มองที่หน้าต่าง
ผมกำลังกลับบ้านแล้ว
ผมกำลังกลับบ้านแล้ว
ผมกำลังกลับบ้านแล้ว
ผมกำลังกลับบ้านแล้ว
ไม่ว่าจะดูยังไง
ผมจะไม่เคยเป็นส่วนหนึ่ง
ของเมืองนั้น
ทะเลคน
แสงแดดที่แตกต่าง
ภูเขาคอนกรีต
มันไม่ทำให้ผมรู้สึกอะไร
มันไม่เรียกผมกลับบ้าน
เพราะผม
มาจากไกล มาจากกลาง
จากทะเลที่อยู่ในใจ
จากมหาสมุทรผมมีชีวิตทั้งชีวิต
ทางเดินของผมที่คิดถึง
การกลับมาที่บ้าน
เกาะ, สันติภาพ, มาเดร่า
ถ้าผมอธิบายคำต่อคำ
คุณจะไม่เข้าใจความเจ็บปวดที่ผมเงียบไว้
ความโดดเดี่ยวที่คอยหลอกหลอนตอนที่ต้องจากไป
ผมแบกรับความสงบของการได้กลับไป
แม่ครับ มองที่หน้าต่างที่ผมกำลังกลับบ้าน
ไม่ว่าจะดูยังไง
ผมจะไม่เคยเป็นส่วนหนึ่ง
ของเมืองนั้น
ทะเลคน
แสงแดดที่แตกต่าง
ภูเขาคอนกรีต
มันไม่ทำให้ผมรู้สึกอะไร
มันไม่เรียกผมกลับ
ทะเลคน
แสงแดดที่แตกต่าง
ภูเขาคอนกรีต
มันไม่ทำให้ผมรู้สึกอะไร
มันไม่เรียกผมกลับบ้าน
Yerinden Edilmiş
Günleri sayıyorum kendim için
Valizim hazır
Biriken özlemim için
Neredeyse hiç yer kalmadı
Maviye bakınca bahçeyi görüyorum
Kanadın hemen arkasında
Anne, pencereden bak
Neredeyse evdeyim
Neredeyse evdeyim
Neredeyse evdeyim
Neredeyse evdeyim
Nasıl görünürse görünsün
O şehre asla
Ait olamayacağım
İnsan denizi
Farklı güneş
Beton yığını
Bende hiçbir şey uyandırmıyor
Ev gibi hissettirmiyor
Çünkü ben
Uzaklardan geldim
Denizin ortasından
Okyanusun kalbinde
Tüm hayatım burada
Yolumu, dönmeyi düşünerek yürüyorum
Evim, adam, huzurum, Madeira
Sana kelime kelime anlatırsam
Yolculuğun başlangıcında vuran yalnızlığı
Beni susturan acıyı asla anlayamazsın
Yanımda, geri dönebileceğimi bilmenin huzurunu taşıyorum
Anne, pencereden bak, neredeyse oradayım
Nasıl görünürse görünsün
O şehre asla
Ait olamayacağım
İnsan denizi
Farklı güneş
Beton yığını
Bende hiçbir şey uyandırmıyor
O şehir i̇nsan denizi
Farklı güneş
Beton yığını
Bende hiçbir şey uyаndırmıyor
Ev gibi hisѕettirmiyor
Переміщений
Я рахую дні собі
Із запакованою валізою
Місця майже не залишилося
Для туги, яку я носив
З блакиті я бачу сад
Прямо за крилом
Мамо, подивись у вікно
Я майже вдома
Я майже вдома
Я майже вдома
Я майже вдома
Як би це не здавалося
Я ніколи не буду належати
До того міста
Море людей
Інше сонце
Купа бетону
У мене це не викликає ніяких почуттів
Тут не так, як вдома
Тому що я
Прийшов здалеку, я з середини
Моря, в серці
Океану в мене все життя
Я йду своєю дорогою в роздумах
Про повернення
До мого дому, мого острова, мого спокою, Мадейри
Якщо я поясню вам це слово в слово
Ти ніколи не зрозумієш біль, що змушує мене замовкнути
Самотність, яка переслідує момент від'їзду
Я ношу спокій, знаючи, що можу повернутися
Мамо, подивися у вікно, я вже майже на місці
Як би це не здавалося
Я ніколи не буду належати
До того міста
Море людей
Інше сонце
Купа бетону
У мене це не викликає ніяких почуттів
Це не схоже
Море людей
Різне сонце
Купа бетону
У мене це нічого не викликає
Це не так, як удома
Lạc lõng
Con thầm đếm từng ngày
Với chiếc vali nặng trĩu
Không thể giữ nổi
Nỗi mong nhớ chứa chan
Kìa cảnh vườn giữa màu xanh
Chỉ ngay sau cánh máy bay thôi
Mẹ ơi, mẹ nhìn ra ngoài cửa sổ đi
Con sắp về đến nhà rồi
Con sắp về nhà rồi
Con sắp về rồi
Con sắp về rồi
Dù có cố gắng đến thế nào
Con sẽ không bao giờ thuộc về
Cái thành phố kia
Cái biển người kia
Cái mặt trời lạ hoắc
Cái đống bê tông
Chúng chẳng có tình lí gì
Chúng chẳng phải là nhà
Vì con
Con đến từ nơi xa
Con đến từ giữa lòng biển xanh
Cả cuộc đời con được đại dương bảo bọc
Con bước từng bước với niềm nguyện ước
Được trở về
Về lại nhà, lại đảo mẹ, nhà bình yên, Madeira
Kể cả khi đã cắt nghĩa từng từ từng từ một
Có ai thấu nổi nỗi đau đớn tê tái đến dại lòng
Nỗi cô độc ám lấy giây phút biệt ly
Lòng an lại vì rằng nhà sẽ luôn chờ con về
Mẹ ơi, mẹ thấy con ngoài cửa sổ chưa, con sắp về rồi
Dù có cố gắng đến thế nào
Con ѕẽ không bao giờ thuộc về
Cái thành phố kia
Cái biển người kia
Cái mặt trời lạ hoắc
Cái đống bê tông
Chúng chẳng có tình lí gì
Chúng chẳng phải là~
Cái biển người kiа
Cái mặt trời lạ hoắc
Cái đống bê tông
Chúng chẳng có tình lí gì
Chúng chẳng phải là nhà
ARTISTS
- Diogo Góis (as member of Napa)
- Francisco Sousa (as member of Napa)
- João Guilherme Gomes (as member of Napa)
- João Lourenço Gomes (as member of Napa)
- João Rodrigues (as member of Napa)
COMPOSERS
- André Santos
- Diogo Góis
- Francisco Sousa
- João Guilherme Gomes
- João Lourenço Gomes
- João Rodrigues
LYRICIST
- João Guilherme Gomes
COMMENTATORS
- José Carlos Malato
- Portugal 2024: commentator
- Portugal 2023: commentator
- Portugal 2021: commentator
- Portugal 2019: commentator
- Portugal 2017: commentator
- Nuno Galopim
- Portugal 2024: commentator
- Portugal 2023: commentator
- Portugal 2022: commentator
- Portugal 2021: commentator
- Portugal 2019: commentator
- Portugal 2018: commentator
- Portugal 2017: commentator
